Kardeş ailemizi gönderiyoruz burdan cuma günü... Fatma ablayla kardeş gibi olmuştuk... Evleri evimiz gibiydi.. Çekinmeden heryerine girebilirdik.. Böyle dostları yollamak gerçekten zor oluyormuş.. Yaşayınca anlıyor insan.. En çokta çocukların gidişi dokunacak.. Büyüdüklerini göremeyeceğiz... Esad elimize doğmuştu... Nerdeyse her adımını biliyorduk büyümesinin... Canım canım diye koşarak bir sarılması vardı ki... Artık sarılmayacak.. En acı verense büyüdüğü zaman bizi hatırlamayacak olmaları... Karşılaşırsak eğer birgün nasip olurda... Anlatınca biz onlara küçüklüklerini, yaramazlıklarını... Belki sıkılacaklar... Çünkü kendileri hiç bilmiyor olacaklar... :(
Bunlar belki son muhabbetleri böyle... Murat abisinin huluu huluu diye seslenişinide benim oğlum hatırlamayacak :(
Aralarına sıkışıp kalan oğlum...
Nede güzel bakmışlar üçü birden...
Esadın küçüklüğünü hulusiye benzetiyorlardı arkadaşlar...
Murat, abisinden dayak yeyince huluu huluu diye bizimkinden yardım istiyomuş..:)
Benzetemediler kendilerini birbirlerine heralde... Gülüyolar..:)
Hadi canıım sende... Der gibi ne anlıyolarsa birbirlerinden...:)
Ama pekte samimiyiz... Hakkımızı veriyoz büyük olan ağa.. :)
Karışmışlar birbirlerine... Tadını çıkarıyolar... Bıraktım ya Huluyuu ellerine...:)
Ne anlatiyosun abicim...Sen anlat ben dinliyimm... Diyo bizimki....
Dilerim gittikleri yerde Çok mutlu olurlar... Geleceklerini, bahtlarınıda tahtlarını da güzel eylesin Rabbim... Biz onları arayacağız mutlaka ama inşallah onlar bizi aramazlar...Gittikleri yerde çok sevilirler...Sevebilirler herkesi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder