Özlemek....

İnsan yanındayken özler mi yavrusunu? Nefes alışlarını niye dinler ki uyurken.... Öper öper öper de niye doyamaz kii.. Alıp böyle içine koyası gelir... Çok tuhaf geliyor insana.. Minnacık bişey... Hiç bi yaptırımı yok aslında.. O kadar aciz o kadar zayıf... Ama bütün hayatını bağlıyor bir anda.. Odak noktasına yerleşiveriyor hayatın... Bakıyosun evde yeri yurdu kendince bi köşesi olmuş bile... Gardolabını ona göre ayarlamışsın... Ayakkabılıkta onunda ayakkabıları var... Daha şimdiden evin her köşesinde oyuncakları battanyesi illaki bir parça eşyası var.. Evin küçük patronu oluvermiş çaktırmadan... Ve bizde onun gönüllü köleleri... Bu fotosunu uyurken çektim sebebi uyansın diyee.. Ne zaman bi yere gidecek olsak beyfendinin uyuyacagı tutuyoo... Hadii bekleki uyansın.. Ama misafirim varsa ... Özellikle sabaha ki bu sabah kahvaltıya kızlar davetli idi 8.30 da açıyo gözlerini... Napalım patronumuz o.. O uyanınca gidiyoz yemeğe.. O uyuyunca hazırlıyoruz ikramlarımızı..

 Bunlarda babasıyla oynarken ki mutluluk fotoları.. Bu sabah kızlar ellerinden düşürmediler... Allahım biri salıncak olur, biri sallar, hoplatırlar, zıplatırlar.. Tam bizim paşanın keyfine göre yanii... Eğer biri varsa onla oynayan hoplatan gezdiren... Hiiç bi derdimiz yok..

Sevimli sevimli bakıyoz, sırıtıyoz...:)

Öyle gülücükler saçıyoz her tarafa... Anne baba mutlu olsun diyee.... :)